Pozytonowa tomografia emisyjna (PET)

Adrianna |

Pozytonowa tomografia emisyjna (PET) stanowi wyspecjalizowany system, który pozwala na diagnozowanie wczesnych stanów nowotworowych, ocenę wystąpienia przerzutów nowotworowych do innych narządów oraz dokładną lokalizację ogniska patologicznego dokonywaną przez komputerową rekonstrukcję obrazu.

W metodzie tej zamiast zewnętrznego źródła promieniowania rentgenowskiego lub radioaktywnego rejestruje się promieniowanie powstające podczas anihilacji pozytonów

Wykorzystując fakt, iż określonym zmianom chorobowym towarzyszy podwyższony metabolizm niektórych związków chemicznych, np. cukrów, wprowadza się do organizmu związek chemiczny o oczekiwanej biologicznej aktywności.
Ponieważ energia w organizmie uzyskiwana jest głównie poprzez spalanie cukrów, to w badaniach wykorzystuje się deoksyglukozę znakowaną izotopem F-18, który rozpadając się emituje pozyton.

Pozyton oddziałuje z elektronem zawartym w badanej tkance ciała i obydwie cząstki anihilują zgodnie z prawami fizyki. W wyniku anihilacji powstają dwa kwanty promieniowania gamma poruszające się w przeciwne strony (pod kątem 180°) wzdłuż tego samego kierunku. Kwanty te przenikają przez otaczającą tkankę i są rejestrowane przez dwa odpowiednio umieszczone detektory.

Informacja o ilości fotonów gamma zarejestrowanych przez detektory jest przesyłana do komputera, który buduje przestrzenny rozkład radioaktywności w ciele pacjenta, w wyniku czego można określić dokładne miejsce powstania pozytonów

Intensywność sygnału w danej części ciała jest proporcjonalna do ilości zgromadzonego w danym miejscu radioizotopowego znacznika. Dlatego na załączonych zdjęciach widać, że tam gdzie są zmiany nowotworowe (tzn. tam gdzie została pochłonięta największa ilość radioizotopu) mamy ogniska o największej intensywności świecenia.