RIA

Adrianna |

Metody radioimmunologiczne (izotopowe) polegają na wykrywaniu reakcji antygen-swoiste przeciwciało poprzez pomiar promieniowania izotopów promieniotwórczych związanych z jedną ze składowych reakcji.

Najczęściej do znakowania reagentu (z reguły znakowane jest przeciwciało) stosuje się izotop 125J.
Metody radioimmunologiczne charakteryzują się wysoką czułością.
Techniki te wykorzystuje się do oznaczania stężenia w płynach ustrojowych hormonów, białek towarzyszących nowotworom (antygen CEA, AFP), do oznaczania ilości swoistych przeciwciał klasy Ig E, do oznaczania witamin, leków, do wykrywania obecności autoprzeciwciał.
Techniki radioimmunologiczne można prowadzać na dwa sposoby:
- oba składniki reakcji są w fazie płynnej
- jeden ze składników reakcji jest związany z fazą stałą (nośnikiem), drugi składnik znajduje się w fazie płynnej
Metoda kompetycyjna:
Odczyn przeprowadzany jest w fazie płynnej. Przeciwciała inkubowane są z badanym antygenem w obecności znanej ilości homologicznego antygenu znakowanego izotopem. Oba antygeny znakowany i nieznakowany współzawodniczą o przeciwciała. Po reakcji oddziela się utworzony kompleks antygen – przeciwciało i dokonuje pomiaru radioaktywności antygenu wolnego, pozostałego w roztworze i radioaktywności antygenu związanego w kompleksie. Wyniki odczytuje się z równolegle wykonanej krzywej kalibracyjnej.

Metoda bezpośrednia:
Reakcja jest prowadzona w fazie płynnej. Znakowany antygen inkubuje się z materiałem, w którym poszukujemy danych przeciwciał. Utworzony kompleks: znakowany antygen – przeciwciało wytrąca się z roztworu i mierzy radioaktywność związaną z osadem. Stężenie badanego przeciwciała oblicza się z wykonanej równolegle krzywej kalibracyjnej.